مليش اصحاب ...ممكن تسعدنى
بسم الله الرحمن الرحيم
السلام عليكم ورحمه الله وبركاته
اذكركم وانا اياكم بذكر الله
مليش اصحاب ...ممكن تسعدنى
جمله كتير بنسمعها ماو بتيجى فى تفكرنا لما بننتقل من مرحله عمريه لاخره زى طالع من اعدادى لثانوى او من ثانوى لكليه او من كليه للتخرج .
ودى عوقبها بتكون كبيره انك اول متبعد شويا عن اصدقائك للنتقال من فئه عمريه للاخره واللى بتكون واضحه بالاخص فى دخول الكليات
وتبدأ تسمع كلمات معروفه زى
"انا جبت مجموع فلانى ودخلت الكليه الفلانيه واصحابى مش معايا"
او" انا ادبى ودخلت كليه ادبيه واصحابى علمى "
او " اصحابى دخلوا كليه قمه وبعونى واتغرو عليا "
الكلام ده بنسمعه وغيره كتير وبتكون نتجته انك لما بتدخل على عالم الكليه المفتوح وتبدأ تنفصل عن اصحابك بتبسط ايدك لاى حد وتبدأ تقول انا لازم اكون صدقات واصحاب وشله جديده
ومنغير متدرس اللى قدامك حاجتك للصداقه المفتقده بتخليك تترمى فى حضن اى صداقه جديده وتقول عليهم اعز الصحاب
وتبدأ تتعلق بكلمه " انا مليش اصحاب ممكن تسعدونى " والطبيعه من رد فعل الناس اللى قدامك انهم يسعدوك ويكونوا اصحابك من غير تفكير
وتكون النتيجه انك بعد شهر او اتنين تتخدع فى الصحاب الجداد او ميطلعوش زى مانت متصور وتبدأ الثقه الكبيره اللى انت حتطها فيهم تنهار وتبدأ تشوف العالم كله وحش وتكرهه الكليه وتكرههم
لكن عمرك متفكر ان الخطاء راجع منك لانك انت اللى اتسرعت فى اختيارهم.
اللى افظع من المرحله دى هى مرحله التخرج واللى بتكون فيها مقبل على حياه جديده
واللى بتحس ان صحابك خلاص باعوك وعشرت العمر راحت
وتبدأ تشوف كلامات زى دى بتظهر وسطهم
" انا عشان شلت السنه اصحابى اتخرجوا وبعونى "
" ويعالم حنشوف بعض تانى ولا لاء مهى الدنيا تلاهى "
" صحبى الفلانى كنا متفقين نشتغل سوى وبعنى "
" صحبتى اتخطبت خلاص ومش فضيالى وانا خلاص اتركنت على الرف"
" كل واحد بيدور على مصلحته وكلنا اتفرقنا فى حيتنا الجديده ولا كان فى صحبيه"
وتبدأ معنى الصداقه الحقيقيه تقع من مفهومنا ويبدأ كل واحد فيهم يبص لصحبه بصت انك خاين ومش جدع
وتبدأ الايام الحلوه والعيش والملح يهون ، ونبدأ نتخانق على اتفهه الاسباب ، والسبب راجع اننا كل واحد فينا شايل فى قلبه كتير ومش عايز يواجهه
فكرت الخوف من المستقبل بتصورلنا انهم باعوا وكمان عمرنا مبنفكر انها مجرد ايام لحد مكل واحد يستقر والامور حترجع زى مكانت
ولفظ الدنيا تلاهى يبدأ يتكرر فى لسنا
وترجع لنفس البدايه فى عملك تقول " مليش اصحاب ممكن تسعدنى "
وترجع تختار تانى غلط وتتسرع وتندم ندم كبير
طب ليه من الاول منعملش كنترول على نفسنا؟
ليه منتمهلش وندى فرصه لصدقائنا يثبتوا حسن النيه؟
ليه بناخد باسواء الامور وبظن السوء؟
ليه منبدأش احنا بالحسنه وندور عليهم مدام احنا فكرين ؟
ليه مش بنديهم اعذار وبنديها لنفسنا ؟
ليه بنفتكر الوحش ومش بنفتكر احلى ايام قضناها معاهم والعيش والملح اللى بنا ؟
وياريت متتسرعش وتقول مليش اصحاب ...ممكن تسعدنى وحاول تجاوب على الاساله دى الاول قبل متظن السوء وتخصر اصدقائك
